BREN ♡ Die streep werd binnen 5 seconden een lief, leuk, alles-veranderend plusje. Die me vervolgens maar bleef aankijken. Ja. Nee. Wow. Oh jee. Manlief vond me met m’n hand voor m’n mond toen hij een paar minuten later met wat boodschappen de woonkamer binnenstapte.
Liefje, kom even zitten. Ok. Jeetje. M’n hart zit in m’n keel. Hoe vertellen mensen dit? Meestal kan ik wel iets leuks verzinnen, maar hier val ik helemaal van stil. Nou ja, gewoon vertellen denk ik. Liefje. We hebben een baby gemaakt. WE HEBBEN EEN BABY GEMAAKT! Nog steeds vol ongeloof en een warm gevoel dat er iets in mijn lichaam bezig is een baby te worden zat ik op de bank. En hij vol ongeloof, geluk en een paar tranen van ons plusje. Jeetje. We hebben een baby gemaakt.
Zaalige huwelijksreis
Ons huis was ontploft met confetti, piepschuim en een hoop andere zooi. We waren de avond ervoor teruggekomen uit Napels. Van onze huwelijksreis. Nou ja, dat wat een huwelijksreis had moeten worden werd een hersteloord voor mij. Of het nu kwam van de spanning voor onze Grote Dag, wat slaaptekort hier en daar of toch de fotoshoot buiten… Ik dronk meer hoestdrank dan die heerlijke rode wijn, waar ik zo naar uit had gekeken. Ik heb bijna heel Napels met mijn ogen dicht gezien. Maar nu snap ik dat m’n lichaam ook heel druk was met iets anders.
De aankondiging
De week na De Ontdekking waren we nog lekker vrij. Ik bracht die tijd voornamelijk stil door en Robert stuiterde door het huis. Hij klapte bijna uit elkaar. Eén ding werd duidelijk. We moesten het aan iemand kwijt, anders maakten we elkaar helemaal gek. Inmiddels waren de eerste 30 trouwfoto’s gearriveerd en ik toverde de bruiloftsposter om van ‘Hoera, een bruiloft!’ naar ‘Hoera, een baby!’ en plakte deze als filmpje in de fotoslideshow. We konden gaan. Naar ouders, broers en zussen.
Veel dikke zoenen, hysterische gillen en gelukswensen volgden. Echt leuk. Zo’n baby maakt iedereen blij, al is het nog maar een rijstkorrel. En vanaf toen kon ik er lekker met Ann over praten (ja, ik kon inmiddels weer praten) en de meestal rustige Robert had gelukkig ook zijn rust weer gevonden. We gingen weer aan het werk, vonden een verloskundige en ik begon me een beetje in te lezen in dat hele zwanger-zijn.
De vermenigvuldiging
Het volgende hoogtepunt was de echo. De week ervoor had ik zo’n aftelkalender in m’n hoofd. Net als toen je vroeger jarig was of op vakantie ging. En toen was het eindelijk zo ver. “Ga maar lekker liggen, dan gaan we snel kijken”, zei de vriendelijke echovrouw. Heel snel zagen we een wit vlekje. Het is echt echt. Er zit iets en is 10 weken oud. En het klopt. Allebei straalden we naar het scherm. Dat echoding ging van boven naar beneden, van links naar rechts. “Ehm, zien jullie wat ik jullie wil laten zien?” vroeg ze toen. Een heel raar gevoel bekroop me. Ik keek naar Robert. En naar de echovrouw. Weer terug. En naar het scherm. Het zijn er toch geen twee? Ze keek me aan en bevestigde mijn vraag. Ja, het zijn er twee. Mijn hand ging weer voor m’n mond en ik viel helemaal stil. Robert vloog bijna van enthousiasme door het plafond en was dit keer een halve week hieperdepieper… We voelen ons echt geluksvogels! En een paar weken later bleek dat we een jongen én meisje hebben gemaakt. We hopen ze in november te ontmoeten. En daarna dit grote kleine avontuur met z’n vieren aan te gaan.
Door dit aankomende mooie moment werkt Bren van 1 oktober t/m 1 maart zo min mogelijk. Ann staat daarentegen 24/7 voor jullie klaar. En tussendoor assisteert ze natuurlijk met flesjes, poepbroeken en knuffelen.
Bekijk al onze BabyToppertjes >
Bren & Ann houden van bijzondere momenten, prachtig papier, opvallende vormen en persoonlijke details. Wij maken alleen maar dingen waar we heel blij van worden. Speciaal voor jou! Versier jezelf, iets en iedereen die je lief is, dat is ons motto. Bekijk onze collectie slingers, decoratie en andere blijmakers.
Geef een reactie